Refugees for Refugees, Lâmekân Ensemble, Balacordes Duo, Soolmaan Quartet, Seyir Trio…de lijst van belangwekkende en recente wereldmuziekplaten waar nomade en Oud-virtuoos Tristan Driessens de hand in heeft, al dan niet als leidende figuur, begint behoorlijk indrukwekkend te ogen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de platen van anderen, waaraan hij meewerkte, van Amorroma tot Baul meets Saz, van Shikari tot Lara Léliane, van Vardan Hovanissian & Emre Gültekin tot Ensemble Birûn en van Maria Palatine tot Castro…allemaal platen waarop zijn heel herkenbaar oudspel in één of andere mate aanwezig is.

Nu is de man, die zichzelf in de liner notes van de CD een heel felle bewonderaar van wijlen Vannes Van de Velde noemt, er met een album onder eigen naam, waarop hij, met de hulp van vijftien bevriende muzikanten, wereldwijd gaat duiken in de muziek waartoe de Oud zich leent. Dat blijken nogal wat genres en stijlen te zijn: de Ottomaanse benadering lijkt voor de hand te liggen, de Arabische, zoals in “Mandragor’s Jig”, Ethiopische, zoals in opener “Alathea’s First Song”, Griekse, zoals in “Greek Dance” of Armeense benadering, zoals in “Lév Tahor”, zijn dat al iets minder.

De kracht van Tristan Driessens is niet alleen dat hij zijn instrument zodanig goed beheerst, dat hij vrijwel iedere stijl aankan, maar vooral dat hij, allicht mede door zijn veelvuldig reizen en alom studeren, ook al deze stijlen onder de knie heeft gekregen, zodat je, ook na vele beluisteringen, je bewondering alleen maar voelt toenemen. Als Tristan zich ergens ingooit, dan lijkt hij niet tevreden voor hij alles tot in de puntjes onder de knie heeft: dàn pas lijkt hij iets te kunnen toevoegen en begint zijn echte rol als componist/arrangeur en muzikant.

Dat getuigt niet alleen van veel ambitie, maar evenzeer van veel muzikaliteit en van een openheid van geest, die alleen de hele groten aan de dag kunnen leggen en die maakt dat ze hun eigen rol perfect kunnen verzoenen met die van de andere muzikanten. We zagen Driessens al heel vaak spelen, in allerlei bezettingen en wat ons telkens weer opviel, was zijn gedecideerde bescheidenheid: hij weet perfect waar hij heen wil, maar hij doet dat nooit opdringerig, nee: veel liever “leidt” hij zijn mede-muzikanten in een bepaalde richting, op een zodanige manier dat hun spel uit de verf komt en hij zijn oud als het ware achteloos tot één van de instrumenten kan promoveren.

Dat leidt op deze CD tot een klein uurtje onaards mooie muziek, die uitblinkt door verscheidenheid en expertise. Van mensen als Hovanissian, Gültekin, Robbe Kieckens en Jowan Merckx weet elk beetje folkliefhebber wat ze in hun mars hebben, maar op deze plaat is het, wat mij betreft, harpiste Isabelle de Spoelbergh die voor de grootste verrassing zorgt. Deze dame bouwt niet alleen de prachtigste instrumenten, blijkens de “Oud and Harp Improvisation” is ze ook perfect in staat om ze te laten samenklinken met een instrument als de oud en dat vind ik, eerlijk gezegd, een behoorlijk bijzondere prestatie. We hadden met Tristan Driessens al een geweldige muzikant, componist en orkestleider. Met deze plaat katapulteert hij zich echter zonder meer naar de absolute wereldtop binnen de wereldfolk!

(Dani Heyvaert)